امام سجاد صلوات الله عليه بر مصيبت پدرش بيست سال گريست. هيچ وقت طعامي به محضر او نياوردند مگر آن که چشمهايش پر از اشک گرديد، روزي يکي از غلامانش گفت: يابن رسول الله (ص) آيا وقت تمام شدن غصه‏ات نرسيد؟! «اما آن لحزنک ان ينقضي»؟! امام فرمود: واي بر تو، يعقوب پيامبر دوازده پسر داشت، خداوند يکي را از پيش او برد، چشمهايش از کثرت گريه سفيد و نابينا گرديد، موي سرش سفيد شد، پشتش خم گرديد، با آن که پسرش در دنيا زنده بود.
اما من با دو چشمم ديدم که پدرم و برادرم و عموهايم و هفده نفر از خانواده‏ام همه در کنار من به خون غلطيده بودند. چطور اندوه من تمام شود؟! «و يحک انّ يعقوب النّبي (ع) کان له اِثني عشر ابنا فغيّبَ اللّه واحداً منهم فابيضّت عيناه من کثرة بکائه عليه و شاَب رأسه من الحزن وَاْحدَوَْدَب ظَهرُه من الغمّ و کان ابنه حيّاً في الدنيا و انا نظرت الي ابي و اخي و عمّي و سبعة عشر من اهل بيتي مقتولين حولي فکيف ينقضي حزني». [1] .